Bij liederen vertel je steeds een verhaal.

"Vrouwenportretten", een thema dat nauw aansluit bij de actualiteit...

Dat was nochtans niet zo gepland: we hebben dit programma twee jaar geleden uitgewerkt, zonder link met de huidige discussies. Er is zo'n overvloed aan liederen dat er altijd wel materiaal is om een programma mee samen te stellen.

Hoe ontstond de samenwerking met pianist Philippe Cassard?

Hij belde me omdat hij onuitgegeven liederen van Debussy had die hij absoluut met mij wou brengen. Eerst weigerde ik, want ik wou geen Franse mélodies brengen. Ik vind dit echt zeer moeilijk. Het vergt heel wat energie en tijd om een programma samen te stellen, aan te leren, in te oefenen en te verteren.

We kennen u in de eerste plaats inderdaad van uw operavertolkingen. Hoe pakt u een recital aan?

Ik ben het niet eens met de opvatting dat een lied een mini-opera is, samengebald in drie minuten! Voor mij is een lied iets anders, het is een beetje zoals een chanson: je moet zo dicht mogelijk bij de woorden blijven, een soort intieme relatie aangaan met het gedicht en de toehoorder. Bij liederen vertel je steeds een verhaal maar geef je zelden gestalte aan een personage. Jij zelf vertelt: het is Natalie die vertelt, die het gedicht uitspreekt. Dat is toevallig op muziek maar had evengoed zonder muziek kunnen zijn. Zingen om te zingen interesseert me niet. Dat heeft me nooit geïnteresseerd in de opera en dat interesseert me ook niet bij het Lied of de mélodie. Ik vind het trouwens zeer moeilijk om over muziek te spreken. Ik weet hoe je muziek maakt, maar niet wat je erover moet zeggen. Behalve dan ‘Het is mooi, kom luisteren!’”

Wat heeft u nodig?

Ik heb verhalen nodig, dingen om te vertellen. Als een cyclus het in het lang en het breed over vogels en landschappen heeft, verveel ik me... Door de band heb ik het lastig met beschrijvingen, en met strofische liederen. Want zesmaal hetzelfde vertolken boeit me niet. Ik heb liever doorgecomponeerde liederen, in het Frans en het Duits. Ik wil iets dat vooruit gaat. Ik heb overigens meer problemen met Franse teksten die op muziek worden gezet omdat die voor mij niet allemaal interessant zijn.

Dat gevaar loopt u niet met de Alte Weisen van Hans Pfitzner...

Ik wed dat maar weinig mensen die Pfitzners kennen. Het is een cyclus die zo goed als nooit wordt gezongen. Toch loont hij echt de moeite! De gedichten zijn van Gottfried Keller, een Duitstalige Zwitser, en vormen een zeer vreemde cyclus met een zeer verfijnde pianistieke schriftuur, onverwachte versieringen en, vooral, het is een vrouw die spreekt, wat ook een zeldzaamheid is.