Cassandra

PROLOOG – Ergens ver weg

Menselijke stemmen weerklinken vanuit het niets, als echo’s uit verschillende tijden. Ze richten zich tot Cassandra en getuigen van haar razernij, haar voorspellingen en van de vloek die op haar rust. Ze zien Troje branden, zoals voorspeld door Cassandra. Het is toen. Het is nu.

EERSTE TAFEREEL – Troje brandt, Cassandra kijkt toe

Cassandra moet toekijken hoe Troje brandt en schreeuwt haar wanhoop uit. Misschien is dit niet enkel het verleden, maar ook onze toekomst? “Wat geweest is, wat is, wat komen moet.”

TWEEDE TAFEREEL – “Noem me Cassandra”

Vandaag. Doctoraatsstudente Sandra Seymour geeft op een klimaatconferentie een lezing in de vorm van een stand-upcomedy, en dus met een flinke dosis humor. Op die manier hoopt ze haar toehoorders tot actie te bewegen, iets waar wetenschappers met droge cijfers en feiten niet in slagen. Het publiek juicht haar toe, maar na afloop, in de coulissen, valt een activist naar haar uit: hoe haalt ze het in haar hoofd om te spotten met de klimaatopwarming? De activist in kwestie is Blake, student klassieke talen. Ondanks deze valse start klikt het meteen tussen de twee jonge mensen.

DERDE TAFEREEL – Jij spuugde in mijn mond

De god Apollo schonk Cassandra de gave om de toekomst te zien, maar omdat zij zich niet aan hem wou geven, spuwde hij in haar mond, waardoor niemand haar voorspellingen nog zou geloven. Nu maakt Apollo opnieuw avances, maar Cassandra weerstaat hem en somt de vrouwen op die ooit door hem werden verleid. Hij daagt haar uit: denkt ze echt dat ze de enige is die kan ‘zien’? Denkt ze echt dat ze uniek is? Nochtans ligt de toekomst voor het grijpen; iedereen die dat echt wil, kan die zien. Cassandra ervaart enkel nog verdriet en rouw.

VIERDE TAFEREEL – De bijen (1)

Een honderdtal bijen zoemt in het rond.

VIJFDE TAFEREEL – Ototoi popoi da

Een jaar is verstreken sinds Sandra en Blake elkaar ontmoetten en verliefd werden. Ze leven samen en werken beiden thuis aan hun thesis. Met algoritmes brengt Sandra het smelten van de ijskappen op Antarctica en de gevolgen daarvan in kaart. Blake schrijft over Aeschylus’ Agamemnon en citeert een repliek van Cassandra in dat toneelstuk: “Ototoi popoi da” – schijnbaar onsamenhangende woorden die symbool staan voor de onbeschrijflijke verschrikkingen die de zieneres voor zich ziet. Ondanks hun verschillende onderzoeksterreinen vinden Sandra en Blake tal van overeenkomsten. Net zoals bij Cassandra worden Sandra’s inzichten over de klimaatcrisis niet gehoord: het is “een profetisch lied, ongenood en ongewenst”. Hun gesprek wordt onderbroken door de telefoon: Sandra’s moeder nodigt Sandra en Blake uit voor haar verjaardagsfeestje.

ZESDE TAFEREEL – Familie-etentje

Victoria en Alexander vieren samen met hun dochters Sandra en Naomi, en met Blake de verjaardag van Victoria, die 55 is geworden. De sfeer is uitgelaten, het gezelschap bespreekt verschillende manieren om de toekomst te voorspellen en het geplaag over en weer is niet van de lucht. Maar het bevalt Sandra allerminst dat haar wetenschappelijk werk wordt vergeleken met waarzeggerij. In de conversatie komt de reis naar Antarctica ter sprake die de ouders gemaakt hebben om Sandra te bezoeken, en de alarmerende staat van het continent. Alexander wuift Sandra’s onheilsberichten over de ijskappen weg en wijst op de kansen die in zijn ogen ontstaan door het smelten van het poolijs, zoals de mogelijkheid tot nieuwe ontginningen… Sandra en Blake zijn geschokt door wat ze horen en willen het feestje verlaten. Maar dan wordt de verjaardagstaart binnengebracht. Nadat Victoria de kaarsjes heeft uitgeblazen, kan Naomi eindelijk meedelen dat ze in verwachting is.

ZEVENDE TAFEREEL – In de bibliotheek van de doden

Figuren uit het verleden dolen rond in de bibliotheek van de doden. Koning Priamus herleest alsmaar wat er in de loop van de geschiedenis over hem en de val van Troje is geschreven. Hij blijft ook Cassandra de ondergang van de stad verwijten, terwijl hij nog steeds niet inziet dat zij hem juist probeerde te waarschuwen voor het onheil. Hecuba neemt het op voor hun dochter en geleidelijk beseft Priamus dat Cassandra’s woorden het tegendeel van een vloek waren. Wanneer Cassandra alleen achterblijft in de bibliotheek, krijgt ze een visioen. Van haar eigen dood? Of van die van iemand anders?

ACHTSTE TAFEREEL – De lokroep van het moederschap

Sandra en Blake zijn thuis. De sfeer tussen hen is liefdevol maar bij momenten ook onbehaaglijk: Blake staat op het punt om af te reizen naar Antarctica voor een riskante interventiemissie en hij heeft Sandra laten weten dat hij graag kinderen wil. Zij heeft daar een dubbel gevoel bij: is het wel verantwoord om kinderen op deze wereld te zetten? Blakes standpunt is dat ze juist strijden voor een betere wereld – die van hun kinderen. Diep in haar binnenste moet Sandra toegeven dat ze de roep van het moederschap ook wel hoort, maar ze is bang voor de ‘schipbreuk’ van onze wereld.

NEGENDE TAFEREEL – De bijen (2)

Vijftien bijen zoemen in het rond.

TIENDE TAFEREEL – Slaapliedje

Naomi zingt een wiegelied voor haar ongeboren baby: een meisje dat ze Alexandra zal noemen.

ELFDE TAFEREEL – Een schip onderweg naar Antarctica

Sandra’s thesis is afgewerkt. Ze voert een laatste keer haar comedyshow op, maar de toon is veel serieuzer nu, en niet iedereen in het publiek weet dit te waarderen. Sandra krijgt heel wat beledigingen naar haar hoofd geslingerd en sommige toeschouwers verlaten de zaal. Sandra kondigt aan dat ze het podium én de academische wereld vaarwel wil zeggen om activist te worden, net zoals Blake, die onderweg is naar Antarctica. Wat ze niet weet, is dat haar ouders en zus ook aanwezig zijn. Nog tijdens de show krijgt Sandra’s vader vreselijk nieuws: het schip van de activisten is gezonken en van Blake is geen spoor meer. Wanneer ze na afloop Sandra inlichten, stort zij in. Op hetzelfde moment breekt Naomi’s water; haar kind wordt geboren. Sandra blijft alleen achter. Dan verschijnt Cassandra.

TWAALFDE TAFEREEL – Niemand zal me ooit mijn stem ontnemen

Beetje bij beetje begint het Sandra te dagen dat ze tegenover Cassandra staat en dat hun lotsbestemmingen verbonden zijn. Het lijkt alsof de door leed getroffen Cassandra Sandra probeert te troosten – ze herkent maar al te goed wat de jonge vrouw doormaakt. Vooraleer ze verdwijnt, benadrukt Cassandra dat geen god in Sandra’s mond kan spugen. Niemand kan haar dus beletten om ‘gehoord’ te worden.

DERTIENDE TAFEREEL – De bijen (3)

Vijf bijen zoemen, niets vermoedend van wat er zich afspeelt.