#Mirrorselfie

Kijk je vaak in de spiegel?

Niet vaker dan gemiddeld, denk ik. Ik heb het nodig voor mijn ochtendlijke skincare routine (lacht), maar soms ook voor het inoefenen van aria’s. Wanneer ik mijn interpretatie voorbereid, bekijk ik in de spiegel graag welke gezichtsuitdrukkingen werken, en welke niet. Over het algemeen heb ik een gezonde relatie met mijn spiegelbeeld.

Momenteel zing je de rol van Talus in Solar, het intellectueel begaafde neefje van Daedalus dat waarschuwt voor een klimatologische crisis. Hoe verhoud je jezelf ten opzichte van dit personage?

Talus wijst mij er nog eens op hoe belangrijk het is om ons bewust te zijn van de klimaatproblematiek. Ik ben van een generatie die daar sowieso al mee is opgegroeid en ik probeer dat bewustzijn ook uit te dragen in mijn artistiek en persoonlijk leven: zo eet ik weinig vlees, en wanneer ik in minder dan tien uur naar het buitenland kan reizen met de trein, zal ik daar altijd de voorkeur aan geven in plaats van een sneller en vaak goedkoper vliegtuig te nemen. Als individu is mijn impact echter beperkt, en daarom eindigt Solar ook veelbetekenend met een oproep aan iedereen: schud jezelf wakker!

Welke trekken van Emma vinden we terug in Talus?

Wanneer je een rol interpreteert, vertrek je altijd vanuit jezelf; vanuit je eigen ervaringen en overtuigingen. Ik ben vrij kwetsbaar en gevoelig – een eigenschap die wel vaker wordt geassocieerd met artiesten. Hoe kan je anders (vaak heftige) emoties overbrengen met je stem, als je persoonlijkheid daarvoor is afgesloten? Ik vind dat die sensitiviteit wel past bij Talus, iemand die begaan is met de wereld om zich heen. Anderzijds moet je ook afstand kunnen nemen van je eigen overtuigingen, zodat er ruimte is voor andere eigenschappen. Daarom ga ik vaak op zoek naar referenties. Samen met het artistieke team besloten we dat Greta Thunberg veel gelijkenissen toont met mijn personage, dus tijdens mijn voorbereiding heb ik me ook afgevraagd: hoe zit zij in elkaar, wat denkt zij precies?

Solar is een voorstelling voor en door jongeren. Is de kleine Emma soms nog aanwezig tijdens de repetities?

Ik vind het heerlijk om te zien hoe de kinderen van het kinderkoor zo veel passie hebben voor wat ze doen. Ze kiezen er allemaal individueel voor om te zingen op hoog niveau. Dat herken ik enorm bij mezelf: ook ik vond als kind mijn roeping in het muziektheater. Hun enthousiasme werkt aanstekelijk en doet me beseffen dat ik dat zelf ook nog altijd koester. De liefde voor het vak laat nooit af.

Hoe zou je jezelf op dit moment beschrijven, als jonge artieste?

Ik zou me omschrijven als een zangeres die graag creatief bezig blijft. Ik werk graag mee aan iets nieuws: dat geeft me veel energie. Ik sta nu ongeveer vijf jaar in het vak, en heb voornamelijk ervaring in het standaardrepertoire. Maar dankzij mijn vader (Lucien Posman, nvdr.), die componist is, heb ik ook een grote affiniteit met hedendaagse klassieke muziek. Wereldcreaties bieden een soort vrijheid die je bij de klassieke canon doorgaans heel wat minder ervaart. Ik vind het boeiend om met Howard Moody samen te werken, omdat hij zelf zijn visie kan communiceren. Tijdens het werkproces kom je samen tot oplossingen en bepaalde inzichten over wat je met de muziek allemaal kan doen. De opties zijn eindeloos, en dat is waanzinnig interessant.

Hoe kijk je terug op de start van jouw professionele carrière?

Ik maakte op 23-jarige leeftijd – als lastminute stand-in! – mijn operadebuut als Koningin van de Nacht in een productie van Die Zauberflöte op de Salzburger Festspiele, tijdens een live tv-uitzending dan nog. Dat was ontzettend onverwacht. Nadien heb ik deze rol in welgeteld negen gerenommeerde operahuizen gebracht. Anders dan mijn leeftijdsgenoten heb ik dus geen rustige opbouw van kleine rolletjes gekend. In de eerste plaats ben ik enorm dankbaar voor de kansen die ik toen heb gegrepen: op een jonge leeftijd heb ik in weinig tijd veel waardevolle werkervaring opgebouwd. Anderzijds heeft deze gebeurtenis veel impact gehad op mijn leven en mijn artistieke persoonlijkheid. Ik was op dat moment vrij zelfzeker, maar toch sta je daar dan opeens: zonder veel podiumervaring, tussen mensen die veel ouder zijn, en helemaal alleen in een ander land – best een uitdaging voor iemand als ik die graag sociaal contact heeft. Al die factoren samen waren vrij intimiderend.

Maar het heeft je wel gemaakt tot wie je nu bent, als zangeres.

Absoluut. Ik heb tijdens die periode beseft hoe belangrijk het is om in dit vak sterk in je schoenen te staan. Je leert ook wat het betekent om als artiest écht gewaardeerd te worden; om als meer beschouwd te worden dan enkel een zangeres die virtuoze kunstjes komt uitvoeren. Je moet plots ook gaan zoeken naar al die spannende dynamieken tussen verschillende mensen – dat leer je niet op een conservatorium. Nu ik wat ouder ben, kan ik zeggen dat ik daarin gegroeid ben en dat ik het bijzonder waardeer wanneer er in de producties waaraan ik meewerk ruimte is voor dialoog. Die menselijke factor, die soms wel eens zoekraakt in de sector, apprecieer ik nu des te meer.

Wat maakt jou op dit moment gelukkig?

Hier heb ik een nogal saai antwoord op, vrees ik: thuis zijn (lacht). Net omdat ik zo veel gereisd heb in die eerste jaren van mijn carrière en ik quasi altijd alleen in het buitenland vertoefde, voelt het des te beter om de laatste jaren te kunnen gronden in Belgische operahuizen. Ik beschouw dat als een enorme luxe, en het laat me toe om wat meer ruimte te vinden voor mijn persoonlijke leven.

Om terug te komen op mijn spiegelbeeld: ik ben blij met wat ik in de spiegel zie, maar ook met hoe ik me voel. Vocaal gezien bevind ik me een comfortabele positie, en ook op mentaal vlak zit het goed. Dat is belangrijk: hoe meer aspecten in mijn leven er in balans zijn, hoe beter ik zing. Ik kijk uit naar wat er nog allemaal op mijn pad zal komen…