Muziek met een ander sfeertje

“Je wil tijdens crisissen eigenlijk vooral troost zoeken bij elkaar maar we zijn net allemaal zo vereenzaamd.” Dat laatste woord zal tijdens het gesprek met Eva-Maria Westbroek nog verschillende keren vallen. Het is dan ook allesbehalve een gemakkelijk jaar geweest. Corona, natuurlijk. En het virus heeft soms wel heel dichtbij toegeslagen. Maar daarbovenop was Westbroek ook in Wenen tijdens de terroristische aanslag op 2 november. De Staatsoper ging in lockdown binnen de lockdown. “Afstand houden op zo’n moment is echt afschuwelijk.”

Toch moet het gezegd, ondanks het rotjaar klinkt de Nederlandse sopraan aan telefoon optimistisch. Vastberaden zelfs. Ze heeft de afgelopen maanden wel wat operaprojecten kunnen afronden. Op het Amsterdamse Opera Forward Festival speelde ze naast Anna Drijver (bekend van de Netflixreeks Undercover) in een unieke made-for-livestream-productie van Kurt Weills Die sieben Todsünden. En naast Wenen, zong ze ook in Stuttgart voor publiek.

Nu is ze klaar voor de volgende uitdaging: haar allereerste recitaltournee. Door een aantal eerdere afzeggingen en verschuivingen debuteert ze in de Munt. Al zit er geen publiek in de zaal om dat debuut mee te maken. “Meteen die moeilijkheid erbij, kom maar.” Ze zegt het luchtig, maar zelfs door de telefoon hoor ik de ernst in haar stem. “Ja, het doet iets met je. Ik kan het niet uitleggen. Nu kom je er pas écht achter dat je het eigenlijk heel erg nodig hebt om een connectie te maken. Met een publiek, maar ook met collega’s. In Stuttgart was het orkest helemaal gereduceerd, zong het koor vanop de balkons en hielden we zes meter afstand tussen de zangers. Dat was zo ongelofelijk moeilijk. Normaal word je gedragen door koor en orkest, nu voel je je helemaal vereenzaamd.” – daar is dat woord weer.

Muziek als een jeugdvakantie, als een jeugdliefde

Op het programma van haar debuutrecital springen drie namen meteen in het oog: Joaquín Turina, Jesús Guridi en Carlos Guastavino. “Ik heb altijd al een diepe liefde voor de Spaanse en Zuid-Amerikaanse muziek gehad. Mijn vader was geoloog en deed als jonge man regelmatig veldwerk in Spanje. Dus wij gingen er met het gezin ook heel vaak heen. Het is een deel van m’n jeugd. De pianomuziek van Albéniz en Granados zit al van kinds af aan in mijn DNA. Daarnaast had ik vroeger een vriend uit Chili, dus ik ben na Pinochet in Zuid-Amerika geweest om bij zijn familie op bezoek te gaan. Dat heeft een diepe indruk nagelaten…” het wordt even stil aan de andere kant van de lijn. Schaterlachend hoor ik Eva-Maria terug inschakelen. “Dit geloof je niet, hij belde me net. Wat een toeval.” De band van Eva-Maria Westbroek met Zuid-Amerika lijkt wel telepathisch.

“Het gaf dus een ongelofelijke nostalgie-kick om in dit repertoire te duiken. En het was echt fantastisch om dat met Julius (Drake, haar begeleider, n.v.d.r.) te mogen doen. Hij heeft zo’n gezellig huis aan Queen’s Park in Londen, met een kamer die uitpuilt van de partituren. We zijn daar gewoon beginnen snuisteren en met Turina en Guridi buitengekomen. En de muziek van Gustavino, die heb ik leren kennen toen ik een jaar of drie geleden in Buenos Aires zong. Na het concert kreeg ik een appje van iemand uit het publiek die voorstelde om een koffie te gaan drinken. Hij had op zolder allemaal partituren gevonden en wou ze me doorgeven. Daar zaten dus ook die liederen van Gustavino tussen. Het is echt fenomenale muziek en de teksten zijn van de allergrootsten: Pablo Neruda en Jorge Luis Borges, bijvoorbeeld. Het is zeker en vast niet mijn bedoeling om belerend te zijn of op te voeden, maar ik vind het wel leuk dat ik met iets – voor een westerse blik dan toch – nieuws mag afkomen. Het heeft toch echt een ander sfeertje hoor, die muziek!”